Art. 15.
1. Nauka jest obowiązkowa do ukończenia 18 roku życia.
2. Obowiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem roku szkolnego w
tym roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18 roku życia.
Nie oznacza to jednak, że z chwilą ukończenia 18 roku życia możemy zabrać ze szkoły swoje papiery i mieć wszystko w nosie, bo w dzisiejszym świecie bez papierków lepszych niż te z gimnazjum nigdzie pracy się nie znajdzie. Rodzi to jednak konflikty interesów pomiędzy szkołą i nauczycielami a pełnoletnimi uczniami. Jednym z konfliktów jest spór o samodzielne usprawiedliwianie własnych nieobecności przez bądź co bądź pełnoprawnych członków społeczeństwa. Nie tak dawno sam stoczyłem batalię o respektowanie moich ustawowo zapisanych praw. Udało mi się wygrać, dlatego postanowiłem ułatwić zadanie każdej następnej osobie, która zapragnie korzystać z własnych praw i zebrałem wszystkie argumenty ZA w jednym artykule.Zacznijmy od samej góry, czyli najważniejszego dokumentu prawnego stanowiącego o prawach i obowiązkach każdego obywatela naszego kraju, jakim jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dn. 7 kwietnia 1997r. Chodzi tu o art. 30, 31, 32 i 70. Trzy pierwsze zapewniają każdemu obywatelowi wolność i równość wobec prawa, a także gwarantują ochronę tejże wolności i praw. Art. 70 z kolei gwarantuje każdemu niepełnoletniemu obywatelowi prawo do nauki, ba! Narzuca wręcz obowiązek szkolny do czasu ukończenia 18 roku życia. Jak jednak wynika z konstytucji obowiązkowi temu przestają podlegać osoby dorosłe.Wszystkie cztery artykuły nie dają jednak jeszcze podstawy prawnej do samodzielnego usprawiedliwiania się przez uczniów pełnoletnich. Są natomiast bazą i fundamentem dla wszelkiego rodzaju zapisów z pozostałych aktów prawnych oraz ważnym argumentem uczniów w walce o swoje prawo.Przejdźmy jednak do meritum. Nie rozpisując się za bardzo pod spodem zamieściłem wycinki z dwóch kodeksów i ustawy, które już w jasny sposób mówią nam, uczniom pełnoletnim, że prawo do samodzielnego usprawiedliwiania własnych nieobecności mamy:
Kodeks Cywilny
Art. 10.
§ 1. Pełnoletnim jest, kto ukończył lat osiemnaście. Art. 11.
Pełną zdolność do czynności prawnych nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności.Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy Art. 92. Dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.Art. 98.
§ 1. Rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Ustawa z dn. 7 września 1991r. o Systemie Oświaty z późn. zm.Art. 18.
1. Rodzice dziecka podlegającego obowiązkowi szkolnemu są obowiązani do: 2) zapewnienia regularnego uczęszczania dziecka na zajęcia szkolneNie trzeba być specem od prawa, żeby wyciągnąć odpowiednie wnioski z powyższych zapisów. Dla tych, którzy wolą mieć jednak wszystko napisane po polsku, a nie po urzędowemu spieszę z tłumaczeniem.Konstytucja RP gwarantuje każdemu pełnoletniemu obywatelowi pełnię praw obywatelskich, z małymi wyjątkami, które nie są jednak istotne dla sprawy o której piszę w tym artykule. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy określa, że władzę rodzicielską i prawo do bycia przedstawicielem urzędowym swojego dziecka rodzic posiada do chwili uzyskania pełnoletności, czyli do chwili ukończenia 18 roku życia, co z kolei reguluje Kodeks Cywilny. Idąc dalej; Ustawa o Systemie Oświaty nakłada na rodzica obowiązek zapewnienia regularnego uczęszczania na zajęcia lekcyjne swojego podlegającego obowiązkowi szkolnemu dziecka, czyli takiego które za sobą ma mniej niż 18 lat życia.Kiedy kończymy już magiczną barierę osiemnastki i spełniamy warunek bycia pełnoletnim zapisany w Kodeksie Cywilnym a także nabywamy pełną zdolność do czynności prawnych, powyższe zapisy z Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego oraz Ustawy o Systemie Oświaty przestają obowiązywać zarówno nas jak i naszych rodziców. W teorii oznacza to, ze mamy już prawo do usprawiedliwiania samych siebie, mało tego! Teoretycznie nasi rodzice, bez naszej zgody, nie mają już prawa do wglądu w nasze oceny i nieobecności, co narusza w pewien sposób gwarantowaną w art. 47 konstytucji ochronę prywatności, ale to tylko uwaga na marginesie.Sposób usprawiedliwiania godzin nieobecnych jest również zapisany w statucie każdej szkoły. Warto więc zapoznać się ze statutem własnej placówki edukacyjnej i sprawdzić, czy sprawa nie upraszcza się już na samym starcie, jeśli statut możliwość usprawiedliwiania własnych nieobecności dopuszcza. Szczerze jednak wątpię, bo życie, zwłaszcza ucznia, nie jest aż tak proste. Zwykle statut nie określa dokładnie tej kwestii. Jeśli tak się dzieje warto najpierw porozmawiać na ten temat z wychowawcą lub pedagogiem szkolnym. Jeśli zwykła rozmowa nie poskutkuje, co jest niestety niemal pewne trzeba będzie przedstawić podstawę prawną swoich roszczeń, którą w tym artykule opisałem centymetr po centymetrze. Wątpię jednak by i argumenty prawne dotarły od razu do wychowawcy bądź innego pracownika szkoły u którego domagamy się swoich praw. Nie warto się jednak zrażać na samym starcie. O swoje prawa trzeba walczyć, bo szkoła mimo, że jest instytucją państwową ( nie mówię tu o szkołach prywatnych, które tak czy siak obowiązuje to samo prawo) i powinna uczyć respektowania i szanowania prawa, sama często omija je szerokim łukiem. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz